Συγγραφέας: Α.Ν. • Δημοσίευση: 2017-04-07 • Κατηγορία: ΝΕΑ • Ετικέτες: οικοτροφείο, αυτισμός

Ιωάν­νης Χει­μώ­νας – Σύλ­λο­γος Αυ­τι­στι­κών Ατό­μων “Άγιος Νι­κό­λα­ος”
Μα­θή­μα­τα ζωής. «Τα παι­διά με αυ­τι­σμό εί­ναι άγ­γε­λοι ε­πί Γης»

Αφορ­μή για τη γνω­ρι­μία με τον κ. Ιωάν­νη Χει­μώ­να στά­θη­κε η ε­πι­κεί­με­νη βρά­βευ­σή του ως α­φα­νούς ή­ρωα α­πό την έ­νω­ση Μα­ζί για το Παι­δί για το ε­πί­τευγ­μά του να δη­μιουρ­γή­σει έ­να πρό­τυ­πο οι­κο­τρο­φείο για παι­διά με αυ­τι­σμό. Ο λό­γος, για να χα­ρα­χτεί στο μυα­λό για πά­ντα η α­νι­διο­τε­λής α­γά­πη του για τον άν­θρω­πο.
Άρα­γε τι να κρύ­βε­ται στο μυα­λό ε­νός αν­θρώ­που που η ζωή έ­χει υ­πάρ­ξει τό­σο σκλη­ρή μα­ζί του; Στα ε­πτά του χρό­νια έ­πε­σε θύ­μα τρο­χαίου, χά­νο­ντας τη μη­τέ­ρα του και μέ­νο­ντας ο ί­διος πα­ρά­λυ­τος α­πό τη μέ­ση και κά­τω, ε­νώ πο­λύ αρ­γό­τε­ρα έ­γι­νε πα­τέ­ρας δί­δυ­μων α­γο­ριών με διά­γνω­ση αυ­τι­σμού. Ση­μα­ντι­κό τα λό­για να μη θί­ξουν, να μην ξύ­σουν πλη­γές, ού­τε να προ­δώ­σουν ί­χνη λύ­πη­σης και οί­κτου. Άλλω­στε ό­σοι τον γνω­ρί­ζουν λέ­νε πως το ό­νο­μά του εί­ναι συ­νώ­νυ­μο με την αι­σιο­δο­ξία. Και αυ­τό α­κρι­βώς ή­ταν το ζη­τού­με­νο: η πη­γή της δύ­να­μής του.

Ο Ιωάν­νης Χει­μώ­νας, με κα­τα­γω­γή α­πό τη Λα­μία, σή­με­ρα εί­ναι 60 ε­τών, πα­ντρε­μέ­νος με την κυ­ρία Φω­τει­νή, συ­νο­δοι­πό­ρο στα δύ­σκο­λα παι­δι­κά του χρό­νια, κα­τά τη διάρ­κεια των ο­ποίων μπαι­νό­βγαι­νε σε νο­σο­κο­μεία, ι­δρύ­μα­τα και διά­φο­ρες α­νά­δο­χες οι­κο­γέ­νειες. Εκεί­νη πά­ντα τον κα­τα­λά­βαι­νε και συ­νε­χί­ζει να τον νιώ­θει πε­ρισ­σό­τε­ρο α­πό τον κα­θέ­να, α­φού και η ί­δια πά­σχει α­πό παι­δί α­πό ρευ­μα­το­ει­δή αρ­θρί­τι­δα και σή­με­ρα κι­νεί­ται ε­πί­σης με κα­ρο­τσά­κι. Οι δυο τους εί­ναι γο­νείς τριών α­γο­ριώ­ν: των δί­δυ­μων Πα­να­γιώ­τη και Λευ­τέ­ρη, 30 ε­τών, που τον πρώ­το χρό­νο της ζωής τους δια­γνώ­στη­καν με αυ­τι­σμό, και του πα­τέ­ρα Γα­βριή­λ, του 23χρο­νου μι­κρό­τε­ρου γιου τους, που βρή­κε ό,τι ε­πι­θυ­μού­σε στη Μο­νή Ξε­νο­φώ­ντος στο Άγιον Όρος. Αυ­τή θα μπο­ρού­σε να εί­ναι μια τρα­γι­κή ι­στο­ρία, ό­μως, α­ντι­θέ­τως, εί­ναι μια α­πό τις πιο αι­σιό­δο­ξες και ελ­πι­δο­φό­ρες, και για αυ­τό ευ­θύ­νε­ται α­πο­κλει­στι­κά ο πρω­τα­γω­νι­στής της.

Καθισμένος στο καρότσι του –τη λιμουζίνα του, όπως ο ίδιος το αποκαλεί αστειευόμενος–, ο κύριος Χειμώνας, με τα γαλάζια διαπεραστικά μάτια, που διατηρούν μια εφηβική σπιρτάδα, και με ένα μόνιμα αισιόδοξο μειδίαμα, εξιστορεί το όνειρο της ζωής του που έγινε πραγματικότητα. «Βιώναμε μια πραγματικότητα τραγική, γιατί το κομμάτι των ανθρώπων που πάσχουν από αυτισμό είναι το πιο παραμελημένο στην κοινωνία. Για τα αυτιστικά άτομα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα, και ανέρχονται σε περίπου 20.000 άτομα συνολικά, με τα μισά από αυτά να κατοικούν στην Αθήνα. Αφορμή για τις προσπάθειές μας να κάνουμε κάτι για το θέμα του αυτισμού στάθηκε το προσωπικό μας ζήτημα, που παρουσίαζε κάποια ιδιαιτερότητα, αφού τόσο εγώ όσο και η σύζυγός μου είμαστε σε καροτσάκι 53 χρόνια τώρα. Ήταν πρακτικό το θέμα: σαν να έχεις δύο μωρά που πλέον είναι 30 ετών και συνεχίζουν να σε έχουν απόλυτη ανάγκη. Σκεφτόμασταν τι θα κάνουν αν μας συμβεί κάτι, τι θα απογίνουν. Η πρώτη σκέψη ήταν να τα πάμε σε κάποιο ίδρυμα ατόμων με νοητική υστέρηση και να τα βάλουμε εκεί, αλλά, πάλι, σκεφτόμασταν πως θα ήταν πολύ μίζερο να τα βάλουμε κάπου για να ησυχάσουμε. Δεν μπορούσαμε να δεχτούμε ότι το πρόβλημα αυτό απλώς μας έτυχε –και λέω “πρόβλημα” γιατί έτσι το εκλαμβάνουν οι άλλοι–, το θεωρήσαμε μια εκδήλωση του Θεού. Στη ζωή αυτήν ο κάθε άνθρωπος έχει το δικό του αγώνα, εμάς αυτός είναι τα παιδιά μας».

Ένας α­γώ­νας που α­πο­δεί­χτη­κε πως εί­χε ό­λους τους οιω­νούς για αί­σια έκ­βα­ση. Ο κ. Χει­μώ­νας συ­νε­χί­ζει: «Εί­πα­με, με α­φορ­μή τα δι­κά μας παι­διά, να κά­νου­με κά­τι που να εί­ναι χρή­σι­μο, κά­τι που να μπο­ρού­με να ε­λέγ­ξου­με οι ί­διοι την ποιό­τη­τά του, ώ­στε να πα­ρέ­χου­με τις κα­λύ­τε­ρες υ­πη­ρε­σίες τό­σο στα δι­κά μας ό­σο και σε άλ­λα παι­διά ό­σον α­φο­ρά την ε­ξει­δι­κευ­μέ­νη φρο­ντί­δα για τον αυ­τι­σμό. Έτσι, πριν α­πό δέ­κα χρό­νια γεν­νή­θη­κε η σκέ­ψη του οι­κο­τρο­φείου και δη­μιουρ­γή­σα­με έ­να μη κερ­δο­σκο­πι­κό σω­μα­τείο με στό­χο να το φτιά­ξου­με κά­ποια μέ­ρα. Το “κά­ποια μέ­ρα” έ­γι­νε “ε­δώ και τώ­ρα”. Όλοι ό­σοι το έ­μα­θαν μας ρω­τού­σαν αν έ­χου­με βοή­θεια κι ε­μείς α­πα­ντού­σα­με: “Ναι, τη βοή­θεια του Θε­ού”. To 2001, λοι­πόν, υ­πο­λο­γί­σα­με πως το οι­κο­τρο­φείο θα κό­στι­ζε γύ­ρω στα 3 ε­κατ. ευ­ρώ. Εγώ τό­τε εί­πα: “Ωραία, ξε­κι­νά­με”. Κά­να­με μια Θεία Λει­τουρ­γία σε έ­να εκ­κλη­σά­κι του α­γίου Νι­κο­λά­ου ε­δώ στην Παια­νία και με­τά αρ­χί­σα­με να χτυ­πά­με πόρ­τες. Ήμα­σταν α­πο­φα­σι­σμέ­νοι να κά­νου­με το αν­θρω­πί­νως δυ­να­τό και α­πό ε­κεί και πέ­ρα… Από την αρ­χή βρέ­θη­καν κά­ποιοι άν­θρω­ποι που έ­δει­ξαν μια ευαι­σθη­σία και έ­ναν αν­θρω­πι­σμό, με τε­ρά­στια διά­θε­ση κοι­νω­νι­κής προ­σφο­ράς. Τους εί­χε αγ­γί­ξει το γε­γο­νός πως δεν υ­πήρ­χε κά­τι α­νά­λο­γο για παι­διά, έ­να πρό­γραμ­μα που α­πευ­θυ­νό­ταν σε οι­κο­γέ­νειες υ­ψί­στης α­νά­γκης. Το οι­κο­τρο­φείο ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε το 2009 και έ­χει κλεί­σει ή­δη τον πρώ­το χρό­νο λει­τουρ­γίας του. Φι­λο­ξε­νού­με 11 παι­διά, που σύ­ντο­μα θα γί­νουν 16».

Από που αν­τλεί τε­λι­κά αυ­τός ο άν­θρω­πος ό­λη αυ­τή την αι­σιο­δο­ξία και τη δύ­να­μη για δη­μιουρ­γία; «Ήταν έ­να α­πό τα μα­θή­μα­τα που πή­ρα στην ε­φη­βεία μου πα­ρα­τη­ρώ­ντας τους άλ­λους α­νά­πη­ρους που συ­να­ντού­σα στα ι­δρύ­μα­τα (σ.σ.: έ­μει­νε «ορ­φα­νός» και α­πό πα­τέ­ρα, α­φού ε­κεί­νος με­τά το δυ­στύ­χη­μα τον ά­φη­σε να α­να­ζη­τά θε­ρα­πεία μό­νος του στην Αθή­να). Γύ­ρω στα 15 μου, λοι­πόν, πα­ρα­τή­ρη­σα πως κά­ποιοι α­νά­πη­ροι ή­ταν ξε­χω­ρι­στοί: Εκεί που οι πε­ρισ­σό­τε­ροι ή­ταν μί­ζε­ροι, ε­κεί­νοι ή­ταν χα­ρού­με­νοι και αι­σιό­δο­ξοι, και αυ­τό πή­γα­ζε α­πό το γε­γο­νός ό­τι ή­ταν πι­στοί χρι­στια­νοί. Από τό­τε άρ­χι­σα να χρη­σι­μο­ποιώ κι ε­γώ τον ί­διο τρό­πο προ­σέγ­γι­σης της ζωής».

Στη συ­ζή­τη­ση εί­ναι πα­ρό­ντες, ε­κτός α­πό τη σύ­ζυ­γό του Φω­τει­νή, και οι συ­νερ­γά­τες του, που συ­μπλη­ρώ­νου­ν: «Ο κύ­ριος Χει­μώ­νας ό­χι α­πλώς δεν έ­χει ξε­κου­ρα­στεί α­πό τη στιγ­μή που ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε το οι­κο­τρο­φείο, αλ­λά πραγ­μα­τι­κά δεν στέ­κε­ται στιγ­μή, προ­σφέ­ρο­ντας πά­ντα α­φι­λο­κερ­δώς τις υ­πη­ρε­σίες του». Η δε Ελέ­νη, γραμ­μα­τέ­ας του οι­κο­τρο­φείου, το­νί­ζει πως κά­θε μέ­ρα παίρ­νουν πο­λύ­τι­μα μα­θή­μα­τα ζωής α­πό ε­κεί­νον.

Ένα α­πό τα πρό­σω­πα που συ­νέ­βα­λαν κα­θο­ρι­στι­κά στη σω­στή ορ­γά­νω­ση και λει­τουρ­γία του οι­κο­τρο­φείου εί­ναι η ε­πι­στη­μο­νι­κή υ­πεύ­θυ­νη και ψυ­χο­λό­γος του ι­δρύ­μα­τος, μια γυ­ναί­κα με σπου­δές στην Αγγλία και ε­μπει­ρία δέ­κα ε­τών στο χώ­ρο του αυ­τι­σμού: Η κυ­ρία Ελέ­νη Πα­πα­πα­να­γιώ­του, μα­ζί με 24 α­κό­μα ει­δι­κευ­μέ­να ά­το­μα, έ­χει α­φιε­ρώ­σει τη ζωή της στην κα­λυ­τέ­ρευ­ση της κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας αυ­τών των αιώ­νιων παι­διών η­λι­κίας α­πό 17 έως 30 ε­τών, μέ­σα α­πό πο­λυά­ριθ­μα ε­ξα­το­μι­κευ­μέ­να προ­γράμ­μα­τα.

Για τα αυτιστικά άτομα δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα στην Ελλάδα, και ανέρχονται σε περίπου 20.000 άτομα συνολικά, με τα μισά από αυτά να κατοικούν στην Αθήνα.

Οι άν­θρω­ποι που θέ­λη­σαν να φέ­ρουν τον κύ­ριο Χει­μώ­να στο προ­σκή­νιο, προ­βάλ­λο­ντας το μο­να­δι­κό του έρ­γο, διέ­θε­ταν έ­να πο­λύ κα­λό ε­πι­χεί­ρη­μα. Ο Γιώρ­γος Πα­πα­δά­κης, μέ­λος του δ.σ. της έ­νω­σης και μέ­λος της ορ­γα­νω­τι­κής ε­πι­τρο­πής των βρα­βείων «Μα­ζί για το Παι­δί», που δια­τε­λεί πα­ράλ­λη­λα και πρό­ε­δρος του Ιδρύ­μα­τος Κοι­νω­νι­κής Εργα­σίας Χατ­ζη­πα­τέ­ρειο ΚΑ­ΣΠ, μι­λά­ει για την ε­πι­λο­γή του συ­γκε­κρι­μέ­νου προ­σώ­που για τη βρά­βευ­ση, αλ­λά και για το θε­σμό των βρα­βείων, που σκο­πό έ­χει να ε­δραιω­θεί: «Με τη δη­μιουρ­γία του θε­σμού των βρα­βείων η έ­νω­ση Μα­ζί για το Παι­δί θέ­λει να στρέ­ψει τους προ­βο­λείς σε αυ­τούς τους ση­μα­ντι­κούς αν­θρώ­πους, φι­λο­δο­ξώ­ντας να φω­τί­σει το έρ­γο τους για να το γνω­ρί­σει ο κό­σμος και να α­πο­τε­λέ­σει έ­να φω­τει­νό πα­ρά­δειγ­μα προς μί­μη­ση, δί­νο­ντας σε ό­λους μας έ­να μά­θη­μα ζωής. Εγκαι­νιά­ζου­με το θε­σμό των βρα­βείων “Μα­ζί για το Παι­δί” με την πε­ποί­θη­ση ό­τι το κοι­νω­νι­κό ό­φε­λος θα εί­ναι με­γά­λο αν τα φω­τει­νά πα­ρα­δείγ­μα­τα των αν­θρώ­πων που τι­μού­με στις 2 Φε­βρουα­ρίου πολ­λα­πλα­σια­στούν και με την ελ­πί­δα ό­τι οι “ι­σχυ­ροί” θα συ­ντρέ­ξουν το έρ­γο τους και οι πιο “α­δύ­να­τοι” θα τους μι­μη­θούν. Η έ­νω­ση Μα­ζί για το Παι­δί ι­δρύ­θη­κε στην Ελλά­δα το 1996 με σκο­πό να ε­νώ­σει τις δυ­νά­μεις δέ­κα κοι­νω­φε­λών φο­ρέων που ερ­γά­ζο­νται για την ευη­με­ρία των παι­διών. Επι­πλέ­ον, έ­χει θέ­σει σε λει­τουρ­γία τη Γραμ­μή Βοή­θειας 11525 “Μα­ζί για το Παι­δί”, μια δω­ρεάν γραμ­μή βοή­θειας στε­λε­χω­μέ­νη α­πό ψυ­χο­λό­γους και κοι­νω­νι­κούς λει­τουρ­γούς, που πα­ρέ­χει συμ­βου­λές και α­το­μι­κά ρα­ντε­βού, κα­τό­πιν α­ξιο­λό­γη­σης, σε παι­διά, νέ­ους και γο­νείς».


Εάν θέ­λε­τε να ε­νι­σχύ­σε­τε το έρ­γο του κυ­ρίου Χει­μώ­να και του οι­κο­τρο­φείου α­τό­μων με αυ­τι­σμό «Άγιος Νι­κό­λα­ος» ε­πι­κοι­νω­νή­στε στο τη­λέ­φω­νο 210-6641846.

Από τον ιστότοπο: https://www.jenny.gr/aghios-nikolaos/