Στίχοι: Ιωάννης Χειμώνας

Με μονότονες κινήσεις όλο λικνίζεσαι
με το βλέμμα απλανές ψηλά κοιτάς,
σ’ ένα κόσμο που ΄χεις πλάσει όλο βυθίζεσαι
στην σιωπή, και σε κανένα δεν μιλάς.

Φτερουγίζεις με τα χέρια σου μονότονα,
σα να θες σ’ άλλους ορίζοντες να πας,
κλαις, γελάς, χωρίς λόγο και απότομα,
μουρμουρίζεις το τραγούδι που αγαπάς.

Στης ψυχής σου τον λαβύρινθο όλο χάνεσαι,
με τις πόρτες της καρδιάς σου ολόκλειστες,
την αγάπη που σου δείχνουν δεν αισθάνεσαι
και το αύριο σου μοιάζει ίδιο με το χθες.

Ο Αυτισμός από παιδάκι σε πλάνεψε,
και στην ομίχλη σ’ έμαθε να περπατάς,
και η οδύνη πήρε σάρκα και ζωντάνεψε,
σαν τον τυφώνα την ζωή μας την σκορπάς.

Σε προσπερνούνε οι συνάνθρωποι αδιάφοροι,
ίσως κουράζεις, τους λυπείς, δεν σε πονούν,

κι όμως μιλούν για ανθρωπιά σαν αδιάφθοροι,
οι τόσοι πόνοι τις καρδιές τους δεν δονούν.

Είσαι το σπλάχνο μου, σε θέλω και σε νοιάζομαι,
τα δύο χέρια μου τα απλωμένα δες,
απ’ το Θεό αντλώ όση δύναμη χρειάζομαι,
και σου φωνάζω απ’ το αδιέξοδό σου, βγες!
Κόσμος σιωπηλός, ο κόσμος ο δικός σου,
μια ανηφορική, μοναχική πορεία,
είναι ο Γολγοθάς, μα ο προορισμός σου
οδηγεί σ’ ΑΝΑΣΤΑΣΗ, ιερή και θεία.